ఆనందో బ్రహ్మ

మనుషులు పలు రకాలు. కాకపోతే , ఈ రోజు నేను మొదలు పెట్టిన అంశం కోసం, మనుషులని రెండు రకాలుగా విభజిస్తున్నాను. ఆ హక్కు నాకెవరు ఇచ్చారని మీరు అడగకూడదు. పవిత్ర భారత దేశంలో పుట్టిన ప్రజాస్వామ్య బిడ్డగా, ఏ  విషయాన్నయినా నా ఇష్టం వచ్చి చీల్చి చెండాడి, నా వాదనలని అవతలి వారిపై బలవంతంగా రుద్దగలిగే హక్కుని పొందాను కాబట్టి.

అంచేత  నే  చెప్పొచ్చేదేంటంటే మనుషులు రెండు రకాలు:

1.తినడానికి కోసం బ్రతికేవాళ్ళు

2.బ్రతకడం కోసం తినే వాళ్ళు.

మొదట ప్రతి ఒక్కరు బ్రతకడం కోసం మాత్రమే  తింటారు.ఇక తినేంత సంపాదించాక తినడం కోసం బ్రతుకుతారు, అని నా ఉద్దేశ్యం.సందర్భాన్ని బట్టి, అవసరాన్ని బట్టి మనుషులు కోతుల్లాగా ఈ రెండు రకాల లోకి గెంతుతూ ఉంటారు.ఎంత గొప్పవారైన కూడా ఈ రెండు రకాల చుట్టూ తిరగ వలసిందే.

ఈ జ్ఞానోదయం నాకు ఎప్పుడు కలిగిందంటే, ఈ మధ్య మేము అమెరికాలో ఉంటున్న ఊరు నుండి వేరే ఊరికి మారవలసి వచ్చింది.అక్కడ ఆనంద భవన్ అని మోడ్రన్ టిఫిన్ సెంటర్ వుంది.మా పాత ఊర్లో, మాగొప్ప అనుభవం వల్ల నాకు బయట తిండి అంటే దడ మొదలైంది.పొద్దున్న తింటే రాత్రి దాకా అరగకుండా , కడుపులో ఇంత బండ రాయి వేసినటువంటి ఒక వింత అనుభూతి కలిగేది అక్కడ.చచ్చినోడి పెళ్ళికి వచ్చిందే కట్నం అన్న చందంగా, దొరికిందే పరమాన్నం అనుకుని తినే వాళ్ళం.

ఇక్కడ కూడా మొదటి రోజు స్వయంపాకం కుదరక దగ్గరలో వున్న ఇండియన్ రెస్టరెంట్ కి వెళ్ళవలసి వచ్చింది. “ఆనంద భవన్”, పేరులో వున్న ఆనందం తిన్న తరువాత ఎలాగు ఆవిరై పోతుందని ఇన్నాళ్ళ అనుభవంతో నమ్మకంగా వెళ్ళాను.

మా పాత ఊరు ఒక కుగ్రామం అవడం చేత అక్కడ మన దక్షిణ భారత వంటకాలు రుచి చూసే భాగ్యం దక్కలేదు. ఇక్కడేమో ఈ హోటల్లో ఇడ్లి లో ఓపది రకాలు,దోశలలో ఓ ఇరవై రకాలు, ఇంకా రకరకాల వడలు, పాయసాలు, రవ కేసరులు ఓయబ్బో మనం మరచిపోయిన మన వంటలన్నీ వాడి మెనూలో ఎక్కిన్చేసాడు.

ఇంటి కోడి, పులుసుకి పనికి రాదు అన్న విధంగా, సగటు తెలుగు వాడిగా నేను కూడా, “ఓస్ ఇడ్లి వడ తినడానికి కూడా హోటల్ రావాలా”, అనుకున్నాను.జాతి లక్షణాలు అంతా తొందరగా పోవన్డోయ్…వెటకారం మన ఇంటి పేరు, అహంకారం మన ఒంటి పేరు కదా మరీ.

ఇంతలో స్టీలు ప్లేట్లలో (సౌత్ ఇండియన్ ఎఫెక్ట్ )పొగలు కక్కే ఇడ్లీలు నా ముందుకి వచ్చాయి. విడిపోయిన స్నేహితుడిని మళ్ళి చూసుకున్న ఫీలింగ్.

“ఛ..ఇంట్లో ఇడ్లీలు చేసుకోమా?”, అని అనకండి…వచ్చీ రాని వంటతో, మీకు నచ్చే విధమైన వంటలు దొరకక, దొరికిన రకాలనే, “ఏఖో నారాయణా”, అనుకుంటూ, కొన్ని సంవత్సరాలు గడిపితే…చివరికి మజ్జిగ కూడా అమ్రుతం లాగానే వుంటది.పైగా పొరుగింటి పుల్ల కూర రుచి, డబ్బులు వదిలించుకుని మరీ బయట తినడంలో వున్న మజా చెప్పాలటోయ్ .

హ..ఇడ్లీలు వచ్చాయా…అబ్బ అదేంటో మినీ ఫ్రై ఇడ్లి అట…ఇడ్లిలకి పుట్టిన పిల్లల్లాగా వున్నాయ్…చిన్ని చిన్ని తెల్ల చేమంతుల్లాగా వున్నాయ్…కాసేపు పరీక్షించాక తెలిసింది. వాటిని చక్కగా కాసింత నేతితో దోరగా వేయించి, వేడి పైనే కంది పొడి..ఏంటి కంది పోడండీ బాబూ, దట్టంగా తగిలించి …మూడురంగుల చట్నీలతో ఇచ్చాడు.

చాన్నాళ్ళకి కంటికి ఇంపైన దేశవాళి రుచులు చూడడం తో ఒకలాంటి ఉద్వేగం కలిగింది. ఇది exaggeration కాదండీ, ఎంత రుచికరమైన బిర్యానీలు, పాస్థాలూ, పిజ్జాలు  తిని “yo yo man” అన్నా, మనవి, మనది అనుకునే వాటిని చాన్నాళ్ళ తర్వాత చూస్తే ఇలాంటి అనుభూతే కలుగుతుంది.అది ఇడ్లి అవ్వొచ్చు, సాంబ్రాణి ధూపం అవ్వొచ్చు.మనిషికి, మనసుకి, అనుభూతులకి మధ్య సంబంధం బహు చిత్రమైనది సుమీ…..

ఇహ ముక్క తుంచి నోట్లో పెడుదును కదా…అబ్బో బ్రహ్మాండం…అంతే..చిన్ని కృష్ణుడి నోట్లో 14లోకాలు కనిపించినట్టు..ఇడ్లితో నాకు ఉన్నటువంటి అనుభవాలు మొత్తం ఈస్ట్ మాన్ కలర్ లో కనిపించాయి.మొత్తానికి నా అస్థిత్వాన్ని నాకు మళ్ళి జ్ఞాపకం తెచ్చింది ఈ ఇడ్లి…

హోటల్ నుండి వచ్చాక అప్పుడు నాకీ విషయం బోధపడింది.తిండికి మనకి వున్న అవినాభావ సంబంధం. ఈ కాలంలో అంత ఓపికలు లేవు పిల్లలకి..కానీ అలా అని చెప్పి మన వంటలను మర్చిపోకూడదు. అమ్మమ్మ చెప్పిన జేవిత సత్యం ఇప్పుడు అర్ధం ఐంది…”కడుపు నిండా తిని, ఒంటి నిండా పని చెయ్యాలి ” అని.అప్పుడు ఆనందంతో పాటూ ఆరోగ్యం కూడా మన చేతుల్లోనే.

గురజాడ వారి మాటలు ఈ సందర్భంలో గుర్తు చేసుకోవాలి కదా..

“తిండి కలిగితే కండ కలుగును

 కండ కలవాడేను మనిషోయి

                                       యీసురోమని మనుషులుంటే
దేశమేగతి బాగుఅగునోయ్‌”

Use Facebook to Comment on this Post